Wśród schorzeń oczu stożek rogówki pozostaje jednym z najbardziej tajemniczych i najmniej rozpoznawanych przez pacjentów. Badania wskazują, że występuje też częściej niż można by przypuszczać. Jest to choroba postępująca, której rozwój może być bardzo zróżnicowany w czasie. Ocenia się, że rozpoczyna się najczęściej przed 30 rokiem życia i postępuje stopniowo, spowalniając najczęściej po 55 roku życia. Mimo, iż nowoczesna medycyna oferuje kilka metod zahamowania rozwoju stożka rogówki i złagodzenia objawów, nie ma stuprocentowego lekarstwa, a pacjent najpewniej będzie zmagał się z pewnymi objawami do końca życia.

Zacznijmy od tego, czym jest rogówka. Ta przednia osłona oka ma dwie główne funkcje. Chroni soczewkę oka, a także ma zdolności skupiające promienie świetlne, które potrzebne nam są by widzieć. Dlatego jest tak istotnym elementem budowy gałki ocznej. Rogówka charakteryzuje się kulistym kształtem i zbudowana jest z włókien kolagenowych. W wyniku działania różnych czynników połączenia między włóknami kolagenowymi mogą zostać osłabione, cała rogówka traci swoją sztywność, staje się cienka i słaba i w efekcie uwypukla się przyjmując stożkowaty kształt - stąd nazwa schorzenia. Choć stożek rogówki nie grozi całkowitą utratą wzroku, zaburzenia widzenia mogą z czasem stać się na tyle poważne, że trudne staje się wykonywanie nawet najprostszych czynności.

Nie do końca znane są przyczyny powstawania stożka rogówki. Wyodrębniono kilka czynników, które przyczyniają się do rozwoju tego schorzenia, jednak nauka nie określiła jeszcze jednej konkretnej przyczyny. Za czynniki ryzyka uznaje się przede wszystkim częste i agresywne pocieranie oczu. Dlatego też stożek rogówki niejednokrotnie rozwija się u alergików, którzy, zwłaszcza w okresie nasilenia objawów uczulenia odczuwają pieczenie i podrażnienie oczu i silną potrzebę ich pocierania. Stożek rogówki może wynikać też z urazów mechanicznych oka. Choć nie znaleziono genu odpowiedzialnego za stożek rogówki, uznaje się, że choroba może mieć podłoże genetyczne, jako, że często występuje u kilku członków tej samej rodziny, a także współwystępuje przy chorobach genetycznych, jak na przykład zespół Downa.