​

Stożek rogówki jest chorobą polegającą na deformacji naturalnego kształtu rogówki. Zmiany w strukturze tej części oka powodują, że zaczyna ona przypominać uwypuklony stożek. Charakterystyczne jest także ścieńczenie i rozciągnięcie rogówki. Z powodu powstałego odkształcenia dochodzi do upośledzenia funkcjonowania układu optycznego oka. Rogówka nie jest w stanie prawidłowo ogniskować docierającego do oka światła, w związku z czym pojawiają się zaburzenia ostrości widzenia. Jakie są przyczyny rozwoju stożka rogówki? Które objawy mogą na niego wskazywać? I wreszcie: czy istnieje sposób, by pomóc osobom z tą dolegliwością? Odpowiedzi znajdziesz w poniższym artykule.

Przyczyny stożka rogówki

Pełna etiologia stożka rogówki nie została jeszcze do końca wyjaśniona. Jednak specjalistom udało się sprecyzować pewne czynniki ryzyka. Należą do nich m.in.: uwarunkowanie genetyczne, wrodzone wady narządu wzroku, nawykowe pocieranie oczu, nawracające zapalenie spojówek, nadmierna ekspozycja na światło ultrafioletowe, częste infekcje i podrażnienia oczu, długotrwałe noszenie niedopasowanych soczewek kontaktowych oraz zachwianie równowagi enzymatycznej. Stożek rogówki z większą częstością występuje u osób z zespołem Downa, zespołem Marfana i zespołem Alposta.

Objawy stożka rogówki

Najczęstszym objawem stożka rogówki jest niewyraźne, zamazane widzenie. Takie dolegliwości nie są jednak specyficzne wyłącznie dla tego schorzenia – obniżenie ostrości wzroku równie dobrze może towarzyszyć np. wadom refrakcji. Charakterystycznymi dolegliwościami występującymi w przebiegu stożka rogówki jest natomiast widzenie „duchów” wokół źródła światła (jest to nazywane efektem halo), podwojenie obrazu (widzenie mnogie), nadwrażliwość na światło, zaczerwienienie i swędzenie oczu oraz pogorszenie widzenia w nocy.

Diagnostyka stożka rogówki

Ponieważ objawy towarzyszące stożkowi rogówki mogą być w dużej mierze subiektywne, do postawienia diagnozy niezbędne jest wykonanie specjalistycznych badań okulistycznych. Należą do nich między innymi: ocena ostrości widzenia w pełnym zakresie (do dali oraz do bliży), keratometria (pomiar krzywizny rogówki), badanie w lampie szczelinowej, retinoskopia i topografia rogówki.

Metody leczenia stożka rogówki

Najpowszechniejszym sposobem korygowania stożka rogówki jest stosowanie okularów lub miękkich soczewek kontaktowych. W większości przypadków w początkowej fazie choroby (np. gdy pojawiają się jedynie dolegliwości związane z astygmatyzmem) takie metody są wystarczające. Gdy schorzenie jest już bardziej zaawansowane, pomocne mogą okazać się twarde soczewki kontaktowe. W przypadku znacznego uszkodzenia rogówki stosuje się soczewki twardówkowe. W ostatnich latach na popularności zyskują także inne metody leczenia. Alternatywą dla dotychczasowych rodzajów terapii są zabiegi z wykorzystaniem lasera. Laserowa korekcja stożka rogówki polega na nasączeniu struktury roztworem ryboflawiny, a następnie naświetleniu jej promieniami UV-A. Metoda nosi nazwę Cross-linking, ponieważ prowadzi do wytworzenia nowych wiązań krzyżowych pomiędzy włóknami kolagenowymi. Efektem zabiegu jest wzmocnienie rogówki oraz zapewnienie jej większej wytrzymałości na uszkodzenia. Zastosowanie ryboflawiny przyczynia się do zahamowania postępowania choroby, a w wielu przypadkach również do jej całkowitej regresji.