Oczy są jednym z najbardziej niezwykłych organów w ludzkim ciele. Funkcjonowanie narządu wzroku można przyrównać do działania aparatu fotograficznego: składający się z kilku elementów układ optyczny pozwala na wyraźne oglądanie przedmiotów położonych w różnych odległościach od obserwatora. Kluczowymi ośrodkami optycznymi oka są rogówka, soczewka i siatkówka. Wpadające do oka promienie światła najpierw przechodzą przez rogówkę, następnie przez soczewkę, na koniec trafiając na powierzchnię siatkówki. Za wstępne wyostrzenie obrazu odpowiedzialna jest rogówka, natomiast wyraźne widzenie na różne odległości umożliwia akomodacja soczewki – niezwykła zdolność do zmieniania jej krzywizny. Gdy któryś z elementów układu optycznego szwankuje, obraz powstający na siatkówce staje się rozmyty i niewyraźny. Jedną z przyczyn takiego stanu jest degeneracyjna, niezapalna choroba przedniej części oka nazywana stożkiem rogówki.

Stożek rogówki – co to tak właściwie jest?

Stożek rogówki jest schorzeniem prowadzącym do zmiany kształtu rogówki z kulistego na stożkowaty. Struktura ulega ścieńczeniu i nadmiernemu uwypukleniu, przez co nie może prawidłowo pełnić swoich funkcji. Ponieważ docierające do oka promienie świetle nie mogą być właściwie załamywane i skupiane, obraz powstający na siatkówce jest nieostry. Charakterystycznymi objawami schorzenia są zamglone widzenie, rozmycie konturów przedmiotów, swędzenie i zaczerwienienie oczu, nadwrażliwość na światło oraz wrażenie aureoli wokół źródeł światła. Typowym symptomem jest też silne pogorszenie widzenia nocnego.

Przyczyny powstania stożka rogówki

Pomimo tego, że stożek rogówki jest jednym z częściej diagnozowanych schorzeń oczu (dotyka około jedną na 1000-2000 osób), jego dokładna etiologia wciąż pozostaje niewyjaśniona. Eksperci są zgodni, że do rozwoju choroby przyczyniają się trzy typy czynników: genetyczne, środowiskowe i komórkowe. Stożkowatość rogówki prawdopodobnie może być następstwem braku enzymów odpowiedzialnych za syntezę włókien kolagenowych. Za główną przyczynę takiego stanu uznaje się uwarunkowania genetyczne (choć konkretny gen nie został jeszcze jednoznacznie zidentyfikowany). Stożek rogówki może stanowić także wtórny efekt niektórych chorób: retinopatii wcześniaczej, astmy, alergii, egzemy, zespołu Downa, zespołu Marfana czy zespołu Alporta.

Jak leczy się stożek rogówki?

Do skorygowania nieznacznej wady wzroku najczęściej wystarczają okulary lub szkła kontaktowe. Ponieważ choroba ma charakter postępujący, z biegiem czasu dolegliwości nasilają się. W bardziej zaawansowanych stadiach stożka rogówki ostrość wzroku obniża się bardzo szybko, a konwencjonalne metody korekcji okazują się niewystarczające. Na szczęście współczesna okulistyka oferuje inne sposoby leczenia tego tajemniczego schorzenia. Coraz większą popularność zyskują nowoczesne metody operacyjne. Za najskuteczniejsze (i najbezpieczniejsze) uważa się zabiegi Cross-Linking i Topoguided oraz wszczepienie pierścieni Intacs. Zanim pacjent zostanie skierowany na zabieg konieczna jest wykonanie kilku specjalistycznych badań. Należą do nich przede wszystkim badanie przedniego odcinka oka w lampie szczelinowej, pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego. topografia rogówki (wideokeratografia komputerowa), skiaskopia (pomiar refrakcji), pachymetria (pomiar grubości rogówki), OCT (optyczna koherentna tomografia oka) i pomiar gęstości komórek śródbłonka. W niektórych przypadkach diagnostykę można rozszerzyć o badania genetyczne.

Więcej o zabiegu Cross-linking dowiesz się tu --> https://crosslinking.pl/