Rogówka to zewnętrzna, wypukła błona znajdująca się w przedniej części gałki ocznej. Ponieważ tkanka ta jest bogato unerwiona, rozwój jakiegokolwiek stanu patologicznego czy wniknięcie do środka ciała obcego wiąże się z odczuwaniem dużego dyskomfortu. Rogówka pełni bardzo ważne zadanie: załamuje docierające do oka wiązki światła i skupia je tak, by możliwe było wyraźne widzenie. Oprócz tego chroni wewnętrzne części oka. Wszelkie zmiany w strukturze rogówki prowadzą do zniekształcenia obrazu i upośledzenia wzroku. Jednym z najczęściej spotykanych schorzeń tej części oka jest tzw. stożek rogówki. Na szczęście współczesna medycyna dysponuje skutecznymi metodami leczenia tej niebezpiecznej choroby.

Stożek rogówki – co to jest
Aby układ optyczny oka mógł dobrze funkcjonować, wszystkie jego elementy muszą mieć prawidłowy kształt, wielkość i przejrzystość. Zdrowa rogówka jest okrągła, ma grubość około 0,5 mm, a jej kształt można przyrównać do wypukłego szkiełka zegarowego. Zbudowana jest z błony włóknistej o dużej przejrzystości. W stożku rogówki dochodzi do ścieńczenia i nadmiernego uwypuklenia błony. Zmiany w strukturze anatomicznej tej części oka doprowadzają do pojawienia się problemów z widzeniem. Głównymi objawami choroby są rozmywanie się obrazu, szybko postępujące pogorszenie ostrości wzroku, nadwrażliwość na światło oraz charakterystyczna poświata pojawiająca się wokół źródeł światła (tzw. efekt halo). Pierwsze symptomy stożka rogówki są zwykle łagodne, dlatego choroba często bywa mylona ze zwykłym przemęczeniem czy uczuleniem. Nieprawidłowości w budowie rogówki mogą się początkowo objawiać jedynie swędzeniem i zaczerwienieniem oczu. Z czasem dołącza łzawienie, pieczenie i usilna potrzeba pocierania oczu. Stożek rogówki jest chorobą postępującą, co oznacza, że deformacja może się pogłębiać. Schorzenie może rozwinąć się już w wieku dorastania. Liczbą grupę pacjentów trafiających do gabinetów okulistycznych z podejrzeniem stożka rogówki stanowią osoby w okolicy dwudziestych urodzin. Choroba najczęściej pojawia się w obydwu oczach, chociaż zdarzają się też przypadki występowania zniekształceń tylko w jednym oku.

Metody korekcji stożka rogówki
Postępujące zmiany w strukturze rogówki zmuszają osoby dotknięte schorzeniem do coraz częstszych wizyt u okulisty. W pierwszych stadiach choroby mogą wystarczyć odpowiednio dobrane okulary korekcyjne lub miękkie soczewki kontaktowe. Z biegiem czasu okazuje się jednak, że stosowane dotychczas sposoby korekcji wzroku okazują się nieskuteczne: ostrość widzenia szybko się pogarsza, a coraz silniejsze okulary wcale nie rozwiązują problemu. Wówczas specjaliści zalecają inne metody leczenia. U osób z astygmatyzmem nieregularnym można zastosować twarde lub hybrydowe soczewki kontaktowe. Wysoką skuteczność w terapii wyjątkowo nieregularnych deformacji wykazują metody operacyjne. Pierwszym z zabiegów jest wszczepienie do oka pierścieni Intacs. Przez wykonane laserowo nacięcie chirurg wprowadza do rogówki specjalne pierścienie wywierające nacisk na krzywiznę rogówki. Aby nadać błonie prawidłowy kształt można wyrównać jej powierzchnię w zabiegu Topoguided. Stożek rogówki można zlikwidować także w trakcie zabiegu zwanego cross-linking. To najbardziej innowacyjna z wymienionych metod: zabieg koryguje stożek rogówki i hamuje progresję choroby. U niektórych pacjentów jedyną szansą na poprawę ostrości wzroku jest przeszczep rogówki. Zabiegi wykonywane są w warunkach ambulatoryjnych.