Krótkowzroczność należy do najczęściej występujących wad refrakcji. Polega ona na słabym, niewyraźnym widzeniu przedmiotów znajdujących się w dalszej odległości przy jednoczesnym zachowaniu ostrości widzenia z bliska. Z terminem „krótkowzroczność” spotkał się zapewne każdy. Jednak nie każdy wie, skąd właściwie bierze się ta wada wzroku. Przedstawiamy najważniejsze informacje na temat krótkowzroczności.

Krótkowzroczność – skąd się bierze?

Aż 80% informacji na temat świata zewnętrznego dociera do nas za pośrednictwem zmysłu wzroku. To, że widzimy, związane jest ze zdolnością oka do odbierania bodźców ze środowiska i przetwarzaniem ich przez mózg . W ludzkim oku znajduje się rozbudowany układ optyczny, składający się z rogówki, soczewki, cieczy wodnistej i ciała szklistego. Wpadające do oka promienie świetlne docierają najpierw do rogówki, następnie do soczewki, a na koniec do siatkówki. W siatkówce wiązki światła ulegają przekształceniu w bodźce nerwowe, po czym za pośrednictwem nerwu wzrokowego trafiają do mózgu. Jednak niekiedy zdarza się, że układ optyczny oka nie funkcjonuje prawidłowo. Pojawiają się wówczas wady refrakcji. Jedną z nich jest krótkowzroczność (miopia). W zdrowym oku równoległe wiązki światła powinny być skupiane na siatkówce. Przy krótkowzroczności następuje skupianie promieni równoległych przed siatkówką.

Objawy

Jak wspomnieliśmy, najbardziej charakterystycznym objawem krótkowzroczności jest dobre widzenie jedynie z bliska. Przedmioty, które znajdują się w dalszej odległości, są niewyraźne i nieostre, a ich kontury rozmazane. Dolegliwości szczególnie nasilają się po zmroku i w ciemności. Zaburzeniom widzenia często towarzyszy wrażenie pieczenia oczu, zmuszające do intensywnego tarcia powiek. Może pojawić się mrużenie oczu (w celu „poprawy” ostrości obrazu) i zwiększona częstotliwość mrugania. Objawom często towarzyszą także bóle i zawroty głowy (zwłaszcza przy bardziej zaawansowanej krótkowzroczności) oraz zaburzenia orientacji w przestrzeni.

Rodzaje

Wyróżnia się trzy typy krótkowzroczności: osiową, krzywiznową i refrakcyjną. Najczęściej występuje miopia osiowa, ujawniająca się zazwyczaj w okresie dojrzewania. Ostateczny poziom tej wady refrakcji kształtuje się u kobiet w wieku 15 – 17 lat, natomiast u mężczyzn w wieku 18 – 20 lat. Ten rodzaj krótkowzroczności związany jest z nadmiernym wydłużeniem osi gałki ocznej. Innym typem miopii jest krótkowzroczność krzywiznowa. W tym przypadku dochodzi do zbyt dużego uwypuklenia krzywizny niektórych elementów układu optycznego (między innymi rogówki i siatkówki). Z kolei krótkowzroczność refrakcyjna ma związek ze zbyt wysokim współczynnikiem załamania soczewki. W tej wadzie refrakcji budowa elementów układu optycznego nie odbiega od normy.

Stopnie krótkowzroczności

Innym podziałem krótkowzroczności jest klasyfikacja ze względu na stopień zaawansowania. I tak wyróżnia się krótkowzroczność niską (do -3,0 D), średnią (od -4,0 do -7,0 D) i wysoką (powyżej -7,0 D).

Leczenie

Najpopularniejszym sposobem korygowania krótkowzroczności jest noszenie okularów lub soczewek kontaktowych. Są one dobierane indywidualnie na podstawie wywiadu lekarskiego i szczegółowych badań okulistycznych. Pamiętajmy, że ani okulary, ani soczewki nie są jednak w stanie wyleczyć samej wady refrakcji. W tym celu niezbędne jest przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego. Skutecznym i bezpiecznym sposobem leczenia krótkowzroczności jest laserowa korekcja wzroku. W trakcie takiego zabiegu modeluje się kształt rogówki, by mogła prawidłowo skupiać promienie świetlne. Po korekcji laserem pacjent dobrze widzi w pełnym zakresie i nie musi już nosić okularów ani soczewek.