Wśród najczęściej występujących dolegliwości narządu wzroku znajduje się nadwzroczność. Ze względu na to, że w początkowej fazie zwykle nie daje żadnych objawów, może przez długi czas pozostawać nierozpoznana. Nadwzroczność koryguje się za pomocą okularów lub soczewek kontaktowych. W ostatnich latach coraz większą popularność zyskują również zabiegi laserowe. Czym jest nadwzroczność i jak przebiega jej leczenie?

Czym jest nadwzroczność?

Nadwzroczność, nazywana także dalekowzrocznością lub hyperopią, jest jedną z najpowszechniejszych wad refrakcji. Jej powstanie związane jest z nieprawidłowym funkcjonowaniem układu optycznego oka, którego elementami są m.in. rogówka, soczewka i siatkówka. W zdrowym oku docierające do gałki ocznej promienie świetlne po przejściu przez rogówkę i soczewkę skupiają się dokładnie na powierzchni siatkówki. Natomiast u osoby z nadwzrocznością światło ogniskowane jest za nią. Jest to spowodowane zbyt krótką gałką oczną lub zbyt płaską rogówką.

Nadwzroczność – u kogo występuje najczęściej?

Dalekowzroczność bardzo często mylona jest ze starczowzrocznością. Tymczasem hyperopia najczęściej występuje u dzieci. U młodych osób narząd wzroku nie jest jeszcze w pełni rozwinięty, dlatego niekiedy zdarza się, że elementy układu optycznego nie funkcjonują prawidłowo. Hyperopia dziecięca, nazywana także fizjologiczną, z biegiem czasu powinna zaniknąć. Aby upewnić się, że nadwzroczność nie przekształciła się w formę przetrwałą, należy regularnie badać oczy dziecka. Dalekowzroczność u dorosłych ma formę nabytą. Najczęściej uwidacznia się u pacjentów w średnim wieku. Może pojawić się między innymi w następstwie wieloletniej cukrzycy, która ma niekorzystny wpływ na unaczynienie siatkówki. Jak wspomniano, nadwzroczność nie jest tym samym co starczowzroczność, w której przypadku zaburzenia widzenia powstają w wyniku utraty elastyczności soczewki w wyniku starzenia się organizmu.

Objawy nadwzroczności

Głównym objawem dalekowzroczności jest nieostre widzenie obiektów znajdujących się w bliskiej odległości. W związku z tym osoby z hyperopią mają przede wszystkim problemy z czytaniem i pisaniem. Symptomami mogącymi występować w nadwzroczności są także bóle głowy, podwójne widzenie, ból gałek ocznych oraz zez zbieżny.

Diagnoza nadwzroczności

W celu zdiagnozowania wad refrakcji przeprowadza się odpowiednie badania okulistyczne. Należą do nich skiaskopia i refraktometria. Skiaskopia polega na oświetleniu wiązką światła dna oka oraz obserwacji pojawiających się odblasków. Z kolei podczas refraktometrii analizowany jest współczynnik załamania światła. Na podstawie wyników badań okulista może stwierdzić występowanie nadwzroczności oraz stopień jej zaawansowania.

Leczenie nadwzroczności

Podstawową metodą korygowania nadwzroczności są okulary i soczewki kontaktowe z oznaczeniem plusowym (skupiające). Są one dobierane przez lekarza okulistę. Jeżeli z jakichś powodów nie chcemy (lub nie możemy) ich używać, warto rozważyć leczenie operacyjne. Laserowa korekcja wzroku pozwala trwale wyrównać wadę refrakcji. Pacjenci po takim zabiegu nie muszą już nosić okularów ani soczewek kontaktowych. Podczas zabiegu dokonuje się wymodelowania kształtu rogówki, by mogła prawidłowo skupiać promienie światła bezpośrednio na siatkówce. Do korekcji laserowej wykorzystuje się różne metody, np. LASEK, LASIK, keratotomię lub fotokeratektomię refrakcyjną. Przeciwwskazaniami do przeprowadzenia zabiegu z użyciem lasera mogą być m.in. zbyt cienka rogówka, stożek rogówki, wiek poniżej 18 roku życia, ostry zespół suchego oka, zapalenie rogówki, częste zapalenia spojówek oraz choroby autoimmunologiczne.